مقایسه کارایی منعقدکننده طبیعی کیتوزان با پلی آلومینیم کلراید در حذف کدورت از آب

مقدمه: توسعه بهداشت و حفاظت از محیطزیست، همواره به تامین آب سالم وابسته است. کدورت آب، ناشی از وجود ذرات معلق و کلوئیدی موجود در آن میباشد. هدف از این پژوهش، مقایسه کارایی کیتوزان با پلی آلومینیم کلراید در حذف کدورت از آب میباشد. کیتوزان، زیستپلی مری کاتیونی با وزن مولکولی بالاست که از پوسته سختپوستان دریایی نظیر میگو و خرچنگ، تهیه میگردد. مواد و روشها: این پژوهش، در مقیاس آزمایشگاهی، در کدورتهای بالا، متوسط و پایین انجام گردید. مرحله اول آزمایشها، به منظور تعیین غلظت بهینه منعقدکنندههای کیتوزان و پلی آلومینیم کلراید و راندمان حذف کدورت و مرحله دوم آزمایشها، به منظور تعیین pHبهینه و بررسی تاثیر منعقدکنندهها بر روی pH آب انجام گردید. یافتههای پژوهش: در کدورتهای 1000، 500، 50 و 10 نفلومتری، غلظت بهینه کیتوزان، به ترتیب 10، 5/6 ، 5/1 و 1 میلیگرم بر لیتر و مقادیر بهینه pH نیز به ترتیب 8 ، 8 ، 5/7 و 8 میباشد. در حالی که غلظت بهینه پلی آلومینیم کلراید، در کدورتهای مورد نظر، به ترتیب 28، 18، 15 و 12 میلیگرم بر لیتر، و مقادیر بهینه pH نیز به ترتیب 8 ، 5/7 ، 7 و 5/7 میباشد. بحث و نتیجهگیری: مقایسه نتایج آزمایشها، نشان میدهد که فقط در کدورت 10 نفلومتری، کارایی پلی آلومینیم کلراید، بهتر از کیتوزان است. در سایر کدورتها، کیتوزان کارایی بهتری از خود نشان میدهد. در مقادیر مختلف کدورت، غلظت بهینه کیتوزان، نسبت به پلی آلومینیم کلراید، تا اندازه قابلملاحظهای کمتر است. کاهش مقدار مصرف ماده منعقدکننده، منجر به کاهش هزینههای تصفیه آب میگردد. این موضوع، یکی از برتریهای بیو پلی مر آلی کیتوزان، بر منعقدکننده معدنی پلی آلومینیم کلراید در تصفیه آب، از جنبه اقتصادی، میباشد. کیتوزان، بر خلاف پلی آلومینیم کلراید، تاثیر اندکی بر pH آب دارد.